Zondag 7 februari (Domingo, 7 de febrero)

Een week verder… De eerste dag heb ik het centrum min of meer verkend. Wat een drukte! Dan merk ik wel dat ik in een boerendorp ben opgegroeid en een bepaalde mate van rust waardeer. Veel verkeer met bussen waar een dikke zwarte stroom uitlaatgas uitkomt. Bij het centrum in de buurt zijn overdekte markten, hier doen de meeste mensen een groot deel van hun boodschappen. Verder zijn er nog een aantal kleine ‘supermarkten’. In de overdekte markten zijn er kraampjes waar je zelf fruit kunt uitkiezen en dan krijg je een versgeperst sapje. Afgezien daarvan en van het gedeelte waar ze hun handgemaakte Ayacuchaanse spullen verkopen ben ik niet zo’n fan van de markt: het ruikt er niet geweldig, veel van de groentes zien er bedorven uit (lees: zwart) en het is voor mij altijd een opgave om de weg te zoeken waarbij ik het dierengedeelte te vermijd.

Woensdag was het regenseizoen duidelijk begonnen. Het had in de nacht heel lang geregend en dat resulteerde in een nieuwe opgave om waterstromen op de straat te vermijden. Van de plek waar ik woon naar LC (Los Cachorros) is een half uurtje wandelen, halverwege ligt het centrum. Als het niet regent dan schijnt de zon meestal wel behoorlijk, wat dat betreft kan je echt niet spreken van ‘winter’. Zonnebrand is gewoon nog een vereiste. Als je door de straat loopt zie je veel authentiek ‘berg’-volk (zo noem ik dat). De vrouwen zijn te herkennen aan een hoedje, twee lange vlechten, een rok en een mooie Peruaanse omslagdoek (waar soms een baby in op de rug is gebonden). Verder heb je het wat doorgaansere volk op straat lopen (en die kunnen dan ineens weer heel ordinair gekleed zijn) en heel veel honden, geen straat zonder helaas. Al worden de honden wel gevoed, in ruil daarvoor moet de hond het huis van diegene die hem voedt bewaken. Het gevolg hiervan is dat je ’s avonds niet naar huis kan lopen want dan word je aangevallen door honden die hun waak-taak heel serieus nemen.

Als ik bij LC aankom klop ik op een grote houten deur aan met blauw omringde muren. De plek waar ik binnenkom is meteen de woonkamer van het verblijf van de kinderen, die bestaat uit een lege ruimte met een aantal tafels en stoelen. De muren zijn wel vrolijk vormgegeven. Vervolgens loop ik door de keuken, waar de kippen stiekem wat eten proberen mee te pikken en daarna door naar de tuin. De eerste keer werd ik meteen beschoten door één van de boefjes met een eigen gemaakte pijl en boog. In de tuin is een stalen spiraalvormige trap naar boven die leidt naar hun kamers, het lokaal waar ze huiswerkbegeleiding krijgen en bovenop het dak kunnen ze lekker voetballen. Aan het eind van de tuin is het kantoor. Daar is de ruimte voor de werknemers om hun werk te doen achter de computer en de ruimte van de directrice en psycholoog. Tevens ook de therapieruimte. Er zijn nu zes kinderen, waarvan één meisje en de rest jongens. Ze zeggen me elke keer heel lief gedag, soms met een knuffel en spreken me aan met ‘miss’. Maar nu ze mijn naam weten en het feit dat het hetzelfde is als twintig (veinte) in het Spaans, vinden ze dat leuker om te zeggen. De afgelopen week heb ik me vooral bezig gehouden met mijn onderzoeksopzet bij LC.

Terwijl ik dit schrijf hoor ik nog de trompetten e.d. in de straat, gister is namelijk carnaval begonnen. In Ayacucho is carnaval een groot feest. Met de mensen van het huis waar ik slaap (vier Fransen en twee Belgische) deden wij natuurlijk ook mee. Om niet al te veel op te vallen als gringo* (zie uitleg onderaan) hebben we hoeden gekocht en wat andere leuke carnavals-accessoires. Bepakt met zakken vol waterballonnen zijn we de straat op gegaan. Vrijwel meteen bij het centrum kwamen we al in een heftig waterballon-gevecht met een andere groep jongere mensen. Wat erg leuk is, is dat de lokale mensen heel erg blij naar ons keken, ik heb dit geïnterpreteerd als: “Wat tof dat jullie meedoen met onze traditie!”. De optocht bestaat hier uit groepen met voorop rijen van dansende vrouwen en daarachter de mannen die muziek maken (panfluit, gitaar etc.). Ontzettend leuk! Een andere traditie is met talkpoeder gooien, min of meer als het kleurpoeder bij het ‘holi-feest’ van de hindoes, maar hier is het dus talkpoeder. In sommige groepen van de optocht hebben alle vrouwen een busje talkpoeder waarmee ze mensen langs de kant ondergooien. Ik heb erg genoten van de optocht en de waterballonen- en talkpoedergevechten. Als gringos werden we ook hartelijk ontvangen door iedereen.

Later op de avond sloten de Belgen en ik nog aan bij een paraderende groep bij ons verderop in de straat. Zij gingen van kerk naar kerk paraderen, voorop weer de dansende mensen (dit keer gemixt) en achterop de muziekmakers (trompetten e.d.). Soms stopten de muziekmakers, dan maakten de groep voorop dansend een cirkel en gingen ze weer verder. Iedereen helemaal blij, stilstaan zat er niet bij. Wanneer we bij een kapel aankwamen was het de bedoeling om je even te wijden tot God. Daar stond ik dan met een fles bier in mijn hand…: “Het is vast niet oké om hiermee naar binnen te gaan hé?”, “Ach jawel joh, iedereen doet het! Laten we samen tegelijk een kruisje slaan en dan gaan we weer naar buiten”. Zodoende. Zodra je buitenkomt staan er zeker zo’n 10 vrouwen klaar met een warm-alcoholisch drankje. Dit is calientito, hun eigen soort alcohol (pisco) met een warme wat zoetere drank. Dat maken ze, doen ze in plastic flessen en delen het aan alle mensen uit in een bekertje dat ze met zich mee hebben. Er werd volop gedronken, veel zatlappen dus. Voor de kapel sta je dan weer een tijd te dansen om vervolgens weer verder te paraderen. Dit is het punt waar de Belgen en ik afhaakte om richting het centrum te gaan.

In het centrum zijn we naar twee discotheken gegaan. De eerste vond ik niet te doen omdat het propvol was met bezwete Peruanen, ruimte om te dansen was er amper. Bovendien leek het alsof ze allemaal heel jong waren, maar dat kan ook komen door het lengteverschil. Daarna vonden we de discotheek waar Hennerieke, een paar andere van Los Cachorros en van een andere stichting ook waren. Hier nam het plezier van mijn dag voor mij helemaal af. Als lange gringo val je op en dat is des te meer reden voor vrijwel alle Peruaanse mannen om een gesprek met je aan te willen gaan of te willen dansen. Nou wil het geval dat ten eerste mijn gehoor in discotheken waar de muziek zo hard staat niet zo geweldig is, ten tweede dat mijn Spaans nog matig is en ten derde dat wanneer ik de behoefte heb om lekker los te dansen (dus niet hand in hand met iemand) dat ik dat doe. Helaas snappen Peruanen het alleen niet als je ze afwijst. Ik wilde niet onbeleefd zijn, maar ook niet voorbij gaan aan mezelf, dus ik bleef mijn eigen ruimte opzoeken: mission impossible. Daarin merk je wel dat in deze machocultuur mannen geen ‘nee’ gewend zijn. Zo werd me de hele avond al bier aangeboden en als ik het afwees was dat eigenlijk niet mogelijk. Pech voor hun! Ik pas me graag aan de cultuur aan door een hoed op te zetten, door te gooien met waterballonen en talkpoeder, door gezellig te dansen en rond te paraderen, maar ik ga niet gedwongen bier drinken en tegen een Peruaan aanrijden omdat zij geen nee gewend zijn. Dan ga je namelijk voorbij aan jezelf in mijn opzicht. Toch denken lang niet alle andere gringos hier ook zo over of zij vinden het misschien wel leuk. Ik had het rond half vier in ieder geval wel gehad en nam een taxi naar huis. Al met al overdag veel plezier gehad, heeft toch wel echt z’n charme zo’n traditionele carnavalsoptocht zoals dat hier gedaan wordt.

Vandaag misschien nog even naar een uitkijkpunt met een mooi uitzicht op de hele stad en morgen weer naar Los Cachorros.

Liefs,

Bente

* Gringo is oorspronkelijk een beledigende term voor buitenlanders. Echter duiden wij onszelf ook aan met gringos, waardoor we ze een stapje voor zijn. Ons huis noemen we ook ‘la casa de los gringos’ (= het huis van de blanken).