Zondag 31 januari (Domingo, 31 de enero)
Door: Bente Erkelens
Blijf op de hoogte en volg Bente
31 Januari 2016 | Peru, Ayacucho
Mijn laptop geeft 03:49 aan, zo voel ik me inderdaad wel, maar het is pas 21:49.
Just arrived in Ayacucho, in mijn kamer waar ik de komende tijd zal verblijven.
Afgelopen nacht heb ik in Lima geslapen. In een hostel met een vrouw en drie mannen, waaronder één hele luide snurker. Al heb ik daar vrij weinig van gemerkt, ’s nachts werd ik er even wakker van vervolgens maakte mijn hoofd er meteen van dat het Dexter was en sliep ik weer verder. Net zoals de ramen die wagenwijd openstonden waardoor het geluid van de stad door dreunde in de kamer en mijn hoogslaper die noch een muur noch een hekje had: ik was te moe om hier mee te zitten.
Om half zes stond ik op omdat ik om zeven uur met de taxichauffeur had afgesproken. Terwijl ik in de lobby gebruik aan het maken was van de wifi, kwam één van de slachtoffers van de snurkende man naar beneden. Na zijn ergernis uitgesproken te hebben vroeg hij naar de reden van mijn verblijf en vertelde hij over zijn reis. Hij was al bijna vijf maanden aan het reizen en zijn hoogtepunten waren Nepal en Peru. Waarom? Omdat de oorspronkelijke inwoners in contact staan met de aarde, hun hoofd en hart is anders verbonden. Dat vond ik erg leuk om te horen en dat is precies waar ik naar opzoek ben, mensen die nog in contact staan met de aarde. Die kunnen mij vast het één en ander bijbrengen! Maar eerst maar ‘es Lima uit. Zo’n drukke stad is drie keer niks voor mij.
Een busrit van zeker tien uur en een stijging van 2750 meter kostte het me om in Ayacucho te komen. Voordeel: ik zat bovenin de dubbeldekker, helemaal vooraan, dus het beste zicht op het landschap en de ruimte. Nadeel: met airconditioning zijn Peruanen niet bekend, een regelrechte sauna dus. In één busrit ben ik van het strandleven in Lima naar de besneeuwde bergen gegaan, erg bijzonder. We hadden een kleine vertraging van een half uur omdat er een ongeluk was gebeurd, een auto op een vrachtwagen geknald. Niks nieuws voor de Peruanen volgens mij. Vervolgens moesten we nog twee keer stoppen voor drie ezels die doodleuk op de weg stonden en weer even later voor een groep alpaca’s en lama’s.
In Ayacucho werd ik opgehaald door Hennerieke, de Nederlandse psycholoog van Los Cachorros die tevens mijn onderzoek gaat begeleiden. Ze bracht me naar de plek waar alle vrijwilligers wonen, echt een vakantieplekje. Mijn ruime kamer is boven verwachting: een eigen wc, een douche, een bad (apart), een tweepersoonsbed en buiten ook nog een plekje voor mezelf. Hier kan ik wel mee leven!
Hennerieke wilde net weggaan tot ze ineens met een geschrokken blik naar mijn muur keek, wat bleek? Een schorpioen! (denk ik net weg te zijn van Evan en Valerie…) Die moest dus helaas gekild worden met een slipper. Zodoende.
Ik vroeg nog aan Hennerieke of ik ergens rekening mee moest houden. Haar antwoord: de waterballonen die naar de aanloop van carnaval gegooid worden, en als je veel pech hebt zit er geen eens water in maar inkt of aarde. Verder blaffen de honden ’s nachts en dat klinkt hier behoorlijk luid door. Terwijl ik dit typ zijn ze toevallig net even stil, maar ze zijn inderdaad behoorlijk aanwezig. Dan verkies ik toch het snurken van Dex boven dit. Dat wordt dus oordoppen indoen!
Mijn doel is om een eerlijk reisverslag te schrijven waarbij jullie als lezers een impressie kunnen krijgen van het leven hier. Daarbij vertel ik ook hoe het voor mij is. Tot nu toe verteld iedereen me hoe leuk ik het hier ga krijgen, maar ik kan niet zeggen dat mijn gevoel daar nu bij aansluit. Ik merk dat ik de overgang erg lastig vind en zodra ik aan Mo denk word ik overspoeld door een gevoel van zowel heimwee als gemis en verlangen. We hebben een heerlijk leven daar op de Dolomieten en dit tweepersoonsbed voelt nu toch wel behoorlijk alleen… Ik ga het gevoel proberen te accepteren. Hopelijk zal ik me hier ook steeds meer op mijn plek voelen.
Liefs, Bente.
Just arrived in Ayacucho, in mijn kamer waar ik de komende tijd zal verblijven.
Afgelopen nacht heb ik in Lima geslapen. In een hostel met een vrouw en drie mannen, waaronder één hele luide snurker. Al heb ik daar vrij weinig van gemerkt, ’s nachts werd ik er even wakker van vervolgens maakte mijn hoofd er meteen van dat het Dexter was en sliep ik weer verder. Net zoals de ramen die wagenwijd openstonden waardoor het geluid van de stad door dreunde in de kamer en mijn hoogslaper die noch een muur noch een hekje had: ik was te moe om hier mee te zitten.
Om half zes stond ik op omdat ik om zeven uur met de taxichauffeur had afgesproken. Terwijl ik in de lobby gebruik aan het maken was van de wifi, kwam één van de slachtoffers van de snurkende man naar beneden. Na zijn ergernis uitgesproken te hebben vroeg hij naar de reden van mijn verblijf en vertelde hij over zijn reis. Hij was al bijna vijf maanden aan het reizen en zijn hoogtepunten waren Nepal en Peru. Waarom? Omdat de oorspronkelijke inwoners in contact staan met de aarde, hun hoofd en hart is anders verbonden. Dat vond ik erg leuk om te horen en dat is precies waar ik naar opzoek ben, mensen die nog in contact staan met de aarde. Die kunnen mij vast het één en ander bijbrengen! Maar eerst maar ‘es Lima uit. Zo’n drukke stad is drie keer niks voor mij.
Een busrit van zeker tien uur en een stijging van 2750 meter kostte het me om in Ayacucho te komen. Voordeel: ik zat bovenin de dubbeldekker, helemaal vooraan, dus het beste zicht op het landschap en de ruimte. Nadeel: met airconditioning zijn Peruanen niet bekend, een regelrechte sauna dus. In één busrit ben ik van het strandleven in Lima naar de besneeuwde bergen gegaan, erg bijzonder. We hadden een kleine vertraging van een half uur omdat er een ongeluk was gebeurd, een auto op een vrachtwagen geknald. Niks nieuws voor de Peruanen volgens mij. Vervolgens moesten we nog twee keer stoppen voor drie ezels die doodleuk op de weg stonden en weer even later voor een groep alpaca’s en lama’s.
In Ayacucho werd ik opgehaald door Hennerieke, de Nederlandse psycholoog van Los Cachorros die tevens mijn onderzoek gaat begeleiden. Ze bracht me naar de plek waar alle vrijwilligers wonen, echt een vakantieplekje. Mijn ruime kamer is boven verwachting: een eigen wc, een douche, een bad (apart), een tweepersoonsbed en buiten ook nog een plekje voor mezelf. Hier kan ik wel mee leven!
Hennerieke wilde net weggaan tot ze ineens met een geschrokken blik naar mijn muur keek, wat bleek? Een schorpioen! (denk ik net weg te zijn van Evan en Valerie…) Die moest dus helaas gekild worden met een slipper. Zodoende.
Ik vroeg nog aan Hennerieke of ik ergens rekening mee moest houden. Haar antwoord: de waterballonen die naar de aanloop van carnaval gegooid worden, en als je veel pech hebt zit er geen eens water in maar inkt of aarde. Verder blaffen de honden ’s nachts en dat klinkt hier behoorlijk luid door. Terwijl ik dit typ zijn ze toevallig net even stil, maar ze zijn inderdaad behoorlijk aanwezig. Dan verkies ik toch het snurken van Dex boven dit. Dat wordt dus oordoppen indoen!
Mijn doel is om een eerlijk reisverslag te schrijven waarbij jullie als lezers een impressie kunnen krijgen van het leven hier. Daarbij vertel ik ook hoe het voor mij is. Tot nu toe verteld iedereen me hoe leuk ik het hier ga krijgen, maar ik kan niet zeggen dat mijn gevoel daar nu bij aansluit. Ik merk dat ik de overgang erg lastig vind en zodra ik aan Mo denk word ik overspoeld door een gevoel van zowel heimwee als gemis en verlangen. We hebben een heerlijk leven daar op de Dolomieten en dit tweepersoonsbed voelt nu toch wel behoorlijk alleen… Ik ga het gevoel proberen te accepteren. Hopelijk zal ik me hier ook steeds meer op mijn plek voelen.
Liefs, Bente.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
